Im więcej mamy czasu na wykonanie jakiejś pracy, tym więcej ...

 Każde czasy są zepsute na swój własny, nowy sposób.

 Czas jest jak rzeka. Nie możemy dotknąć tej samej wody dwa razy, ponieważ przepływająca woda zawsze jest nowa. Cieszmy się więc każdą chwilą życia.

 Czas jest jak rzeka, której wody toczą się nieustannie w przód, nie można wejść do tej samej rzeki dwukrotnie.

 Czas jest rybą, której nie widać w błeźniącej tafli rzeki, czasem myślimy, że uchwyciliśmy go, ale on wymyka się i znika w głąb wód, zanim zdążymy zamknąć dłonie.

 Niezawodnym sposobem na stracenie tożsamości jest odwlekanie rzeczy na później. Zmarnowana chwila jest stratą oddechu życia. Przyrzekając sobie, że zaczniemy żyć „później”, wegetujemy w żałosnym stanie antycypowania naszej własnej egzystencji.

 Rozumiem teraz, że skupienie na przeszłości przynosi smutek, a zbyt duże skupienie na przyszłości pochłania lęk. Tylko życie w prezentach pozwala na prawdziwe szczęście.

 Czasu nie można zatrzymać, nie można go cofnąć, nie można go przyspieszyć. Czas to jedno z najcenniejszych dóbr, które mamy, i choć często wydaje nam się, że go mamy nieskończoność, to jest to złudne wrażenie. Każda chwila, którą marnujemy, jest chwilą, której już nigdy nie odzyskamy.

 Czas zatrzymuje się w miejscu.

 Rodzimy się w jeden dzień. Umieramy w jeden dzień. W jeden dzień możemy się zmienić. I w jeden dzień możemy się zakochać. Wszystko może się zdarzyć w ciągu zaledwie jednego dnia.

 Czas to nieobecne ziarno, z którego rośnie cały świat. Nie można go zatrzymać, nie można go zapanować. Czasu nie można kupić, można go tylko przeżyć. Nie ma sensu go tracić, bo go nie odzyskamy.