Czas jest tym z czego zbudowane jest życie. Najważniejszym darem, który otrzymujemy, lecz też najbardziej niezrozumiałym. Nie możemy go zatrzymać, ale jak najbardziej zmarnować.
Czas jest najcenniejszym skarbem, jaki mamy, bo to dar istnienia. Nie możemy go ani kupić, ani sprzedać. Możemy go tylko dobrze wykorzystać.
Czas jest rzeką, która zmywa wszystko, co tworzymy. Czas jest prawdą należącą do wszystkich, ale nie każdego. Czas jest lekiem na rany i balsamem dla serca.
Czas jest jak rzeka, której nie możemy dotknąć dwukrotnie, mamy tylko jedną szansę, aby popłynąć razem z nią w swoje wyjątkowe życie.
Czas to bezcenny skarbiec naszego doświadczenia, zasobów, darów i talentów. To nieoceniona siła, która może zmienić nasze życie, jeśli tylko nauczymy się ją szanować i wykorzystać. Czasu nie można zwielokrotnić, ale z pewnością możemy powiększyć jego wartość, wybierając mądrze to, co robimy z każdą chwilą.
Dawanie czasowi czasu zawsze było najlepszym sposobem, jak świat światem.
Przy zabawie szybko mija czas...
Czas, który zobacza i słyszy wszystko, jest najmądrzejszym; bo czas daje odpowiedzi, ujawnia tajemnice, jest cierpliwy, a jego plansza, tymczasowo napisana bzdurami, w końcu zostaje oczyśćzona.
Życie to coś, co upływa kiedy jesteśmy zajęci snuciem planów na przyszłość.
I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.
