Talent wypracowuje, geniusz stwarza.

 Ludzie mówią, że życie
to jest to, ale ja wolę sobie poczytać.

 Wszyscy od czasu do czasu bywamy
niemili. Wszyscy robimy rzeczy, które
bardzo chcielibyśmy cofnąć. Te żale
stają się częścią tego, kim jesteśmy, wraz
ze wszystkim innym. Jeśli ktoś próbuje to
zmienić, to tak, jakby chciał gonić chmury.

 Błogosławiony, kto nie mając nic do powiedzenia, nie obleka tego w słowa.

 Dlaczego ocaleni pozostają bezimienni – jakby ciążyła na nich klątwa –
a poległych otacza się czcią?
Dlaczego czepiamy się tego,
co utraciliśmy, ignorując to,
co udało nam się zachować?

 Słowa wzniecają emocje, tak jak patyk mąci wodę.

 Można dochodzić prawdy dla samej satysfakcji jej wykrycia.

 Czytanie o cudzych problemach pozwala znakomicie zdystansować się do własnych.

 Nie należy mylić prawdy
z opinią większości.

 Człowiek jest jedyną istotą w przyrodzie zdolną do bezinteresownego świństwa.

 Być może istnieje nawet możliwość wyzwolenia całkowicie nowych funkcji operacyjnych czy poznawczych mózgu u człowieka, które nigdy dotychczas nie wytworzyły się jeszcze w sposób naturalny. Mózg jest przecież układem nadmiarowym, co wykazała dobitnie chociażby historia człowieka (porównajmy praczłowieka z człowiekiem współczesnym). Możliwe więc, że kiedyś będziemy mieli więcej fantazji i zaczniemy przekształcać także człowieka, bo
do tej pory przekształcaliśmy rzeczywistość.