Człowiek jest uczniem, cierpienie jest jego nauczycielem.

 Człowiek miarą wszechrzeczy.

 Zastanawiam się, ilu osobom nie udaje się być z tymi, których pragną i kończą z innymi tylko z rozsądku.

 Istoty ludzkie mówią jedno, myślą drugie, a robią jeszcze co innego.

 Ludzie mogą wątpić w to co mówisz,
ale uwierzą w to co robisz.

 Ludzi coraz więcej,
a człowieka coraz mniej.

 Można skonać pod drzwiami

ludzi, którzy za ludzi się mają.

 Apfelbaum widział, jak przez słabo oświetloną stację kolejową bezszelestnie przetacza się tuman czasu.

 Zastanawiałam się, jak długo jeszcze będę tak cierpieć. Może pewnego dnia, za kilkadziesiąt lat – jeśli ból miał zelżeć kiedyś na tyle, żebym mogła lepiej go znosić – uda mi się ze spokojem wspominać te kilka krótkich miesięcy składających się na najszczęśliwszy okres w moim życiu. Wspominać, wdzięczna za to, że poświęcono mi choć trochę czasu. Że dano mi więcej, niż prosiłam, i więcej, niż na to zasługiwałam. Cóż, może pewnego dnia miało być mi dane tak to oceniać.

 Gdy grają bogowie, szukają struny nietkniętej przez ludzi.

 Jeśli ci na czymś zależy, walcz
o to do ostatniej chwili, ale
pamiętaj o granicach rozsądku,
szanuj siebie i swoje poglądy.