Jeżeli Bóg dopuszcza, by coś w Twoim życiu runęło, to tylko po to, by na tych ruinach zbudować coś piękniejszego.

 Kiedyś ktoś mnie zapytał: Co dla Ciebie w życiu jest najtrudniejsze? Odpowiedziałam, nie wiem.
Że chyba nie ma takiej rzeczy. Teraz już umiem odpowiedzieć na to pytanie. Gdy dziś mnie zapytacie co jest dla mnie najtrudniejsze, odpowiem:
Najtrudniej w życiu patrzeć jest w oczy ukochanej osoby i widzieć pustkę. Zupełnie nic. Obojętność, zero tęsknoty. Najtrudniej czuć że się ją kocha całą sobą i wiedzieć że bez niej nie można żyć ale ona bez Ciebie jest szczęśliwa. Najtrudniej kochać bez wzajemności. Tak. Tak bym odpowiedziała.

 Powiedziano mi, że ta droga zaprowadzi mnie do oceanu śmierci, zawróciłem zatem w pół drogi. I odtąd ciągle widzę przed sobą tylko ślepe, kręte ścieżki prowadzące donikąd.

 Myśleć to, co prawdziwe, czuć to, co piękne,
i kochać, co dobre – w tym cel rozumnego życia.

 "Oj Istoto, zbłądziłaś.
Jak się dostałaś tu, do tego zamku?
Czy jeden z Moich Białych Kruków Cię tu przyprowadził?

A może...
Sprowadza Cię tu do Doktorka Dżumy, jakaś sprawa?"

 Bo płacz jest czasami tak bezsensowny, że aż potrzebny.

 "-Dlaczego jesteś taka wredna?-spytał.
-Bo to czyni Mnie kimś więcej niż tylko jakimś tam ludzikiem stąpającym po Tym Świecie.-odpowiedziała."

 Czasem miłość nie wystarcza
A droga staje się trudna do przebycia, nie wiem dlaczego.

 Każdy człowiek powinien być dawcą i odbiorcą.
Kto nie pełni tej podwójnej roli, jest jałowym drzewem.

 Za dużo przeszedłem do tej pory, aby się cofać