Życie jest sztuką umierania.

 "Tylko jak krzyk cichnie przyjaźń (...) przez własne drzwi trudniej przejść".

 Obserwuj, słuchaj, rzadko osądzaj i nie chciej za dużo.

 Każdy z nas nosi w sobie jakieś okaleczenie i jakąś ranę. Jest to rana naszej własnej samotności, od której usiłujemy uciec za pomocą wzmożonej działalności, telewizji i tysiąca innych rzeczy.

 Jak wielka jest przenikliwość ludzkiego umysłu!

 Dziesięć tysięcy trudności nie tworzy jeszcze nawet jednej wątpliwości.

 Nie wszyscy możemy wszystko.

 Człowiek, który nie zna niczego poza swoją specjalizacją, traci zdolność myślenia; staje się maszyną, która wykonywała zadanych jej czynności. Nie jest wtedy zdolny do mądrości, bo mądrość domaga się ogólnego zrozumienia świata, a to zrozumienie jest rzeczą, której specjalista nie ma pojęcia.

 Komu za bardzo zależy na rozumieniu tego, co inni o nim mówią, ten jest zawsze niepewny swoistego sposobu bycia, staje się jak przekupny aktor, który wszędzie nosi maskę i ukrywa swoje prawdziwe oblicze. On sam nie wie, czym jest, a zna siebie jedynie z lakonicznych ocen innych.

 Człowiek jest dla siebie największą tajemnicą. Jest najbardziej złożonym bytem we wszechświecie, którego strukturę i funkcje zaczęliśmy dopiero delikatnie zgłębiać.

 Nic nie jest niedostępne dla nieśmiertelnych.