
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz ...
Człowiek jest wielki nie przez to, co posiada, lecz przez to, kim jest; nie przez to, co ma, lecz przez to, czym dzieli się z innymi.
Najtrudniejszym zadań, jakie człowiek ma do wykonania, nie jest nigdy innych zrozumieć, ile siebie samego. To zadanie jest na tyle skomplikowane, że wielu ludzi nigdy go nie realizuje.
Człowiek jest tym, co powinien być, czyli nie tyle istotą ludzką z daną naturą, co twórcą samego siebie, istotą zobowiązaną do doskonalenia siebie przez ponoszenie odpowiedzialności za swoje czyny.
Człowiek to tylko paproć, rośnie między skałami, w miejscach, do których słońce nie dociera. Rodzi się, rośnie, ginie. Ale potem, do pełnego cyklu potrzeba kilkudziesięciu lat. A wszakże, życie paproci to tylko krótki moment w nieskończoności wszechświata.
Nie częstość lub gwałtowność uderzeń jest siłą, lecz celność.
Człowiek, który nie zna niczego poza swoją specjalizacją, traci zdolność myślenia; staje się maszyną, która wykonywała zadanych jej czynności. Nie jest wtedy zdolny do mądrości, bo mądrość domaga się ogólnego zrozumienia świata, a to zrozumienie jest rzeczą, której specjalista nie ma pojęcia.
Wolność nie znaczy, że można poruszać się po niewłaściwej stronie ulicy.
Co jest rozumne, jest rzeczywiste; a co jest rzeczywiste, jest rozumne.
Z szybkim upływem czasu należy walczyć prędkim korzystaniem z niego i śpiesznie czerpać niby z rwącego potoku, który nie będzie płynął wiecznie.
"Największym błędem, jaki człowiek może popełnić to strach przed popełnieniem błędu."
Chrystus nie chce tych, co Go podziwiają, lecz tych, co Go naśladują.