(…) nikt nie powiedział, że szczęście to obowiązek.

 My się nie zmieniamy. Doskonalimy tylko swoją istotę.

 Lecz tę, którąś w życiu
znienawidził w śmierci ukochasz.

 Upłynęło trochę czasu, zanim przestałem jej wszędzie wyglądać, zanim się przyzwyczaiłem, że popołudnia straciły swój kształt [...], zanim moje ciało przestało wreszcie tęsknić do jej ciała; czasami sam dostrzegałem, jak moje ramiona i nogi szukały jej we śnie [...].

 Jego domknięte wokół niej ręce to
było jedyne bezpieczne miejsce na ziemi.

 Nie trzeba należeć do Gryffindoru, żeby stawić czoła przeciwnościom losu, wystarczy mieć odwagę, by być prawdziwym sobą. A to jest najprawdziwsza odwaga, jaką znam.

 Nie jestem takim tchórzem, aby się bać myśli, że się boję.

 Człowiek, który pragnie opuścić
miejsce, w którym żyje, nie jest szczęśliwy.

 Czasami wydaje mi się, że ludzie potrafią grać tylko w różne skomplikowane gry.

 Historia nie zawsze kończy się po naszej myśli.

 Nadzieja to kolejny etap, z którego się wyrasta.