Może tak przywykliśmy do kieratu, że ta odrobina wolności wytrąca ...

 Szczęście zwalnia ludzi z obowiązków.

 (...) jak trudno dotrzymać obietnicy złożonej samym sobie.

 Samotność wyolbrzymia wszystkie dźwięki.

 (...) to nie ważne, co się tam śniło pięknego, przebudzenie było straszne.

 Nie przynosimy niczego na ten świat, a już bankowo niczego nie zabieramy.

 Okazuje się, że jestem taki jak wszyscy ludzie – widzę świat nie takim jaki jest, lecz jakim chciałbym go widzieć.

 Nie tylko krew wypełnia
moje serce. Jest tam jeszcze
czyjeś imię, miłość i nadzieja.

 Bo miłość jest jak drzewo: sama
z siebie rośnie, głęboko zapuszcza
korzenie w całą istotę człowieka i
nieraz, na ruinie serca, dalej się zieleni.

 Jak trudno jest mówić na rozkaz, a przecież zwykle wydaje się to takie łatwe...

 Bo jego niebo znajdowało się tam gdzie ona.