Gdy ograbiony nie wie o swej stracie, Nie mów mu ...

 Strzeż się słońca, w słońcu tęskni się najbardziej.

 Przypuszczam, że każda miłość koniec końców schodzi z chmur na ziemię.

 Nasza egzystencja składa
się z porażek i sukcesów, ciągłych wyborów. Dlatego jest tak wyborna.

 Dziwny ból łapie mnie za gardło, chociaż dobrze wiem, że taka jest kolej rzeczy: wszystko się kończy, ludzie idą dalej, bez oglądania się za siebie. Tak właśnie powinno być.

 Czasami nadmierna wyobraźnia staje się prawdziwym przekleństwem.

 Nie można zmienić świata, ale można go po kawałeczku poprawiać.

 Znasz, Zebs? Moje ukochane słowotwórstwo. Cokolwiek bym nie stworzył rezygnując jedynie z litery „Z”, kończy się to na zawsze nieuchronnie tym samym – nicem.

 Nie poświęca się życia dla symboli.

 Dom jest tam, gdzie Twoje
serce... niekoniecznie tam, gdzie śpisz.

 Dlaczego tak bardzo boimy się w otwarty sposób mówić o uczuciach? Nie zdradzamy, co nas boli. Nawet przed tymi, których kochamy. A przecież chyba zależy nam na sobie? Zapominamy, że słowa nie służą tylko temu, by ranić. Są po to, by nas jeszcze bardziej do siebie zbliżać. By pomóc rozwiązać konflikty i nieporozumienia. Często zasypiamy przytuleni do niedopowiedzeń. Nie dbamy o to, by rozplątać negatywne emocje. Brak czasu, brak ochoty, brak zrozumienia. Czy to ma sens? Żadnego.