Po pierwsze, potrzebujesz miłości. Każdy potrzebuje.

 Przyjaciele są po to, żeby się troszczyć o człowieka.

 Ludzie ciągle chodzą w maskach, uczą się poznawać innych po oczach i po czole.

 Na przekór wszystkiemu, co odbiera siłę. Na tym właśnie opiera się dobre życie.

 Nie chowam urazy, ale cenię sobie odległość, jaka nas dzieli. Kiedyś spytałam Jakuba Żulczyka, czy frajerstwem jest dać drugą szansę. Odpowiedział: „Nie. Frajerstwem jest dać trzecią”. Trwam przy tym.

 Dzieci widzą magię, ponieważ jej szukają.

 Żyj, jakbyś miała umrzeć jutro, ale uprawiaj ziemię, jakbyś miała żyć wiecznie.

 Grunt to chyba jednak być w zgodzie ze sobą i wiedzieć, czego się chce.

 Sądzę, iż miarą poezji, a może i religii, jest miłość człowieka do człowieka, którą one budzą.

 Smuciła się, że będzie tęsknić za nim każdego dnia aż do śmierci. I płakała nad sobą i zmianami, które w niej zaszły, bo czasami nawet zmiana na lepsze jest jak mała śmierć.

 A ja mam dłonie smutne jak opuszczone gniazda.