Wiadomo, że w bezsensownych sytuacjach ustępuje zawsze mądrzejszy.

 Chwila nieuwagi, a ludzie, których znasz, zmieniają się nie do poznania.

 Nigdy nie wiadomo, ile czasu ci pozostało. Psychiatria przypominała mu tu domino: całą układankę można było rozbawić jednym niewłaściwym ruchem, jednym złym dniem.

 Góry mają swoją moc, swoją świętą tajemnicę. Czyż nie wydają się być stroną, z której Bóg spogląda na świat? A jeśli tak, czyż nie jest to piękna myśl, że nasze spojrzenia łączą się z Jego spojrzeniem, gdy patrzymy na nie z uwielbieniem?

 W królestwie ślepych jednooki królem.

 Prześpię się i zapomnę; mam własne życie,
własne smutne, łachmaniarskie życie już na zawsze.

 Rozbić jest łatwo, uświadamiam sobie. Prawdziwą sztuką jest scalić.

 Świat może się zawalić ograniczoną ilość razy, potem już nie ma powodu do lęku.

 Ja czuję się u siebie tam, gdzie jestem obca.

 A tęsknota za tym, czego nie można
mieć, prowadzi do nieszczęścia i szaleństwa.

 Skarbie, wyniosłaś marudzenie do poziomu sztuki, nie potrzebujesz już nawet słów.