Czasami można odnieść wrażenie, że świat jest zbiorową iluzją, lecz to jest iluzją, bo świat nie jest ani zbiorowy, ani iluzyjny. Jest całkiem prawdziwy, a jednocześnie całkiem nieprawdziwy. Taka jest jego natura.
Na przekór wszystkiemu, co odbiera siłę. Na tym właśnie opiera się dobre życie.
Czasami ludzie się nie odzywają dlatego, że nie mają nic sobie do powiedzenia, a czasem dlatego, że mają aż nazbyt wiele.
Możesz ufać naturze, ale nie człowiekowi.
Wierzyć w coś to jedno, ale
usłyszeć, że tak jest, to zupełnie co innego.
Przyjaciele przychodzą i odchodzą, jak kelnerzy w restauracjach.
Może to głupie, ale czasem coś się udaje tylko dlatego, że wierzysz, że się uda. To chyba najlepsza definicja wiary, jaką znam.
Nie ma moim zdaniem nic smutniejszego niż spustoszenie, jakie czyni starość.
W ciszy słychać więcej,
w samotności więcej widać.
To, co nazywam mną, jest jak pudełko ukryte w drugim pudełku.
