Powiedziała mi: Tak bardzo się boję... Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.
Nie ma niewinnych. Chociaż można
być w różnym stopniu odpowiedzialnym.
To, czego tak bardzo się boicie, tkwi w was samych.
Nie wiem, dlaczego ludzie mówią, że cuda
się nie zdarzają. Przecież ty mi się zdarzyłaś.
Boję się zmian, a jednocześnie mam wielką ochotę przeżyć coś nowego.
Nie musiała brzmieć sensownie. Jeśli chciała być wkurzona, będzie.
Nigdy nie będę twoim wrogiem. Nigdy.
Może to głupie, ale czasem coś się udaje tylko dlatego, że wierzysz, że się uda. To chyba najlepsza definicja wiary, jaką znam.
Jego wargi, język i dłonie są tak doskonałe, że nigdy nie będę w stanie się na niego gniewać.
I byłoby to wszystko śmieszne, gdyby nie było takie smutne.
Lat może trzydzieści, może czterdzieści a może pięćdziesiąt, no, staruch i tyle.
