Powiedziała mi: Tak bardzo się boję... Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.
Zrozumiałem wtedy, że być pisarzem nie znaczy tylko pisać. Znaczy też obserwować, słuchać, szukać. A potem znaleźć schronienie w chwilach ciszy i próbować zrozumieć, co się wydarzyło. A potem opisać to. W końcu dlatego jestem tutaj. Aby zrozumieć.
Każdy korytarz dokądś prowadzi. Skoro jest wejście, musi być i wyjście.
Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co już masz w sobie.
Tu i teraz jesteśmy ślepi i nigdy nie wiemy, co jest naprawdę ważne.
Żegnaj, książę, pierwszy raz w życiu widziałam człowieka!
Niezgodność krytyków miedzy sobą dowodzi zgodności artysty z sobą.
Nie ma na tym świecie nic, co byłoby bezpiecznie ukryte w sercu.
Duch panuje nad materią.
Wybaczyć nie oznacza zaakceptować.
Wspólne zbrodnie i ponure tajemnice wiążą bowiem ludzi z sobą silniej niż miłość...
