Powiedziała mi: Tak bardzo się boję... Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.
Pośród śmierci nadal żyjemy.
Lęku nie należy się wstydzić. Jest równie naturalny i konieczny jak zabawa albo ból.
Najgorsze są noce, gdy dzielność śpi, a ja się budzę...
Prawdziwe wyzwanie to walka, a nie zdobycie trofeum.
Ocknęła się po raz kolejny z koszmarnego snu, tylko po to, by stwierdzić, że rzeczywistość również jest koszmarem.
Spotkamy się tam, gdzie nie ma mroku.
Szczęście się czuje, nie rozumie.
Najważniejsze, to dobrze wykonywać swój zawód.
Przekonałem się, że w życiu nie ma sprawiedliwości. Jeśli w szkole czegoś uczą, powinni uczyć właśnie tego.
Ode Mnie, który przebywam w każdym sercu, pochodzi pamięć, wiedza i zapomnienie.
