(...) niczego nie należy zakładać z góry. W ten sposób ...

 Być może prawda jest lepsza od kłamstw, ale nie zawsze nas wyzwala.

 (...) najprawdziwsze szczęście unosi się na powierzchni kryjącego się pod nim smutku.

 Za dużo wywołała emocji i uczuć niemożliwych do wyciszenia, do stłumienia.

 Bardzo przykro jest spojrzeć
nagle cudzymi oczami na to, do
czego już zdążyliśmy się przystosować.

 Uciekam, więc jestem. A raczej: uciekam, więc przy odrobinie szczęścia nadal będę.

 [...] może to będzie bolało, jak bolą oczy od światła, kiedy jesteśmy zbyt długo w ciemnościach.

 Jeśli odwrócisz się do mnie plecami, nie
zostawisz mi wyboru, też będę musiał się odwrócić.
Tylko tak dalej, a staniemy się przeciwnikami.

 Kiedy jest najciemniej,
wtedy błyska znowu nadzieja.

 Złość to tylko mały przecinek we wściekłości.

 Ironia życia leży w tym, że żyję się do przodu, a rozumie do tyłu.