(...) najlepszym schronieniem przed ludźmi jet tłum.

 Ciągle przed oczami stanęli mu jak żywi Behemot triumfujący nad półtorametrową salamą, Azazello otwierający nietoperzymi skrzydłami białą koszulę, Woland stojący na dziedzińcu i dający cynowemu rycerzowi przykazanie wysłać go, Mistrza, na emeryturę.

 Nie możesz się uwolnić od swego przeznaczenia

 Taki jasny promyk w morzu nawiedzonych pedagogów.

 Wszystko mija jak strumień, nic nie jest trwałe. To, co było, już nie jest, a to, co będzie, nie jest jeszcze. Niebawem zmieni się w przeszłość, zniknie, zmieni się w pustkę, w nic. Ale pamięć trwa, pamięć jest straszna, nieubłagana. Pamięć jest strumieniem, który nie przemija.

 Jesteśmy skazani na zgubę, skazani od samego początku, i umrzemy, znając
tylko niewielki fragment rzeczywistości,
który w dodatku pojmujemy na opak.

 Głupio jest tęsknić do kogoś, kto tak konsekwentnie działa nam na nerwy.

 Nudzi się ten, kto nie dość żyje.

 Zmarli nie krzywdzą. Ból zadają żywi.

 W życiu i w dobrej sztuce
wiele historii nigdy się nie wyjaśnia.

 Kłamać można także milczeniem.