Kocha się za nic i mimo wszystko. Nie tylko wtedy ...

 Zło jest jak bumerang – szybko wraca do osoby, która je wysłała.

 Ludzie, którzy tracą sens życia, mają często uczucie, że są jak odpadki zaśmiecające środowisko. Wydaje
im się, iż zajmują zbyt dużo miejsca.
I dlatego chcą być jak najmniejsi.

 Dzień za dniem powoli mija. Coraz
dłuższa życia szyja. Wszystko wokół się
pierdoli, my w niewoli, my w niewoli.

 Człowiek czasem ma już dość
uciekania. Świat staje się bardzo mały,
kiedy nie masz się gdzie podziać.

 Ktoś, kto czepia się drobiazgów, jest już przekonany.

 A tamta chwila była tylko jedna.

 Ty nie potrzebujesz wcale mnie. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Cię nieustannie głaskał słowami, kto otuli Cię puchową kołdrą i przykryje szklanym kloszem. A ja nie umiem nie ranić, ja wydrapuję oczy słowami, rozrywam duszę milczeniem i kocham, kocham tak mocno, że wszelkie szklane klosze przy mnie pękają.

 Głupotą naszego gatunku jest to, że najwspanialsze bukiety przeznaczamy dla zmarłych.

 Z czasem wcale nie
stajemy się mądrzejsi, stajemy się tylko bardziej tchórzliwi.

 Zrozumiałam, że to, co myślą ludzie wokół, nie ma większego znaczenia.