Trzeba wciąż żywić nadzieję jakąś, wbrew sobie - sobą żywić ją trzeba.
Lecz przecież nawet wówczas, kiedy człowiek nie jest sparaliżowany strachem albo nie wyje z bólu, życie stanowi nieprzerwane pasmo zmagań z głodem, chłodem, bezsennością,
ze zgagą lub rwącym zębem.
Światło i mrok. Życie i śmierć. Gdzie jest moje miejsce?
Im więcej świeczek na
torcie, tym trudniej coś zmienić.
Tam, gdzie jest życie, jest jednak i nadzieja...
Kto zagląda w otchłań, może zapłacić za to cząstką swojego człowieczeństwa.
Pomyślałem sobie, że mam piękne życie i że trzeba to jakoś uczcić.
Dałabym ci wszystko, co mam. A gdybyś
potrzebował więcej, zdobyłabym to i
dała ci. W ten sposób kocham.
Ta absolutna redukcja potrzeb i oczekiwań dawała jej swoiste poczucie wolności.
Można kochać kogoś bez wzajemności, dopóki jest wart uczucia. Dopóki zasługuje na miłość.
