Miłość to tylko słabość charakteru, niebezpieczne zakłócenia w naszym rozumowaniu.

 Świat jest niedokończonym obrazem.

 Ludzie genialni są podziwiani, bogatym się zazdrości, potężni budzą strach, ale tylko ludziom z charakterem można zaufać.

 Powoli zaczynam stawać się swoim przeciwieństwem. Diabełek na moim ramieniu podpowiadał szyderczo, że może mi się to spodobać.

 Kobiety widzą, słyszą i odczuwają więcej, a to, co widzą, słyszą i odczuwają więcej dla nich znaczy.

 Wilk z siebie sierść wymiecie, obyczaju swego używa przecie.

 
Gmach wznoszony na kłamstwie nie oprze się wichurze.

 O przyszłości nie wiemy nic, tworzymy ją.

 Ludzie nie lubią jedynie tych łgarzy, co kłamią lepiej od nich.

 Oddychają sobą, odnajdując się w swoich oczach, w swoich sercach.

 Teraz wiem, że gdybyśmy po prostu odrabiali lekcje, kładli się spać przed dwunastą i wstawali na poranne zajęcia — gdybyśmy żyli jak normalni ludzie — uniknęlibyśmy z powodzeniem wielu niedorzeczności. Bylibyśmy zbyt zajęci pogonią za celowym życiem, by uczestniczyć w drugorzędnych melodramatach. Ale nie należeliśmy do normalnych ludzi. Byliśmy zdesperowani
i stuknięci, wszyscy, co do jednego.