Nie warto chwytać się brzytwy tylko po to, by rozdrapać ...

 Zbyt często ludzkie życie rozpoczyna się i kończy pozbawione radości i pozbawione nadziei.

 Właśnie tak musiał czuć się Kopciuszek.
Gdyby tylko, zamiast tańczyć z wdziękiem w balowej sali, był przyciśnięty do

ściany na imprezie w studenckim domu, otoczony ze wszystkich stron
przez pijanych ludzi. I, jeśli zamiast olśniewającej, szyfonowej sukni, miałby na sobie togę, którą ukradkiem naciągałby, pilnując, by istotne części ciała pozostawały zakryte. I, gdyby zamiast matki chrzestnej spełniającej każde jego życzenie, miałby nieznośną, starszą siostrę, która wmuszałaby w niego galaretkowe shoty, pakując mu je wprost do gardła. Jestem Kopciuszkiem.

 Nic we mnie nie ma. Nic nie zostaje.

 Nie wiadomo dlaczego wszystko na świecie zaczyna się w poniedziałek.

 Ironia życia leży w tym, że żyję się do przodu, a rozumie do tyłu.

 Świat niepotrzebnie się starzeje, bo nie wyciąga wniosków z upływu czasu i nie staje się przez to mądrzejszy.

 Tak już jest z marzeniami, życie podcina im skrzydła.

 Zacząłem liczyć durni, którzy mnie mijali.
W ciągu 2 i pół minuty naliczyłem 50,
po czym skręciłem do najbliższego baru.

 Jeśli człowiek ma prawo tylko do jednego życia, to jakby nie żył w ogóle.

 Problem w tym, Isabelle, że Twoja pomoc przynosi śmierć innym ludziom. Tak więc... dzięki, ale nie.