Kochanie, to jak krzew tarniny: kwiaty, słodycz, woń, ciernie i ...

 Człowiek rozsądny dostosowuje się do świata; człowiek nierozsądny z uporem próbuje dostosować świat do siebie.
Dlatego wszelki postęp zależy od ludzi nierozsądnych.

 W realnym świecie wszyscy zmuszają się nawzajem do różnych rzeczy.

 Człowiek, który poddaje się losowi, staje się ludzkim wrakiem.

 Można kochać kogoś bez wzajemności, dopóki jest wart uczucia. Dopóki zasługuje na miłość.

 To, o czym chcemy zapomnieć, ciąży bardziej niż to, co analizujemy.

 Nic nigdy nie jest takie samo (...) Nieważne, sekundę czy sto lat później.

  Psy są niezwykle wyczulone na uczucia ludzi i rzadko narzekają. Żyją chwilą, nie martwią się o przyszłość. Nigdy by nie pomyślały, żeby nas osądzać, nie są wyrachowane ani mściwe, nie szukają dziury w całym. Za to są niezwykle oddane. Gdyby psy były jak ludzie,
to w końcu przestałyby w nas wierzyć.
Ale one nigdy nie przestają.
Jeśli mogłyby odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak bardzo nas kochają,
pewnie powiedziałyby: bo tak.

 Niby nie może być inaczej, a gołym okiem widać, że może być wszystko, tylko nie to.

 (...) kobieta zdradza z głową, natomiast mężczyzna... tą dolną częścią ciała.

 I tak właśnie ci, którzy oświecają nas, sami są ślepcami.