Prawa natury gwarantują, że kiedy jedne drzwi się zamykają, otwierają ...

 Wystarczy człowiekowi dać dość czasu, a do wszystkiego przywyknie.

 A droga wiedzie w przód i w przód
Choć zaczęła się tuż za progiem –
I w dal przede mną mknie na wschód,
A ja wciąż za nią – tak jak mogę…
Skorymi stopy za nią w ślad –
Aż w szerszą się rozpłynie drogę,
Gdzie strumień licznych dróg już wpadł…
A potem dokąd? – rzec nie mogę.

 Żeby nie ten „dech”, toby człowiek zdechł.

 Smutek jest czasem naszym ostatnim szczęściem.

 Brzydkie żyje w człowieku. Złośliwa i wstrętna osoba jest brzydka.

 Nie ma nic bardziej tragicznego niż żebranie o gest, o uśmiech od ukochanej Istoty. Przy tej tragiczności blednie wielka inna tragiczność, tragiczność cielesnego kalectwa, tragiczność duchowego kalectwa... wielka tragiczność blednie przy tragiczności żebrania o miłość.

 Drobiazgi świadczą o wielkości człowieka, ot co.

 Zakładasz się z matką naturą, przegrywasz.

 Mówią, że strach jest chorobą.

 Miłość jest słodka, ale nie potrafi zmienić natury człowieka.