Życia się nie planuje, życie trzeba przeżyć.

 Lepiej zginąć stojąc, niż żyć na kolanach.

 Bólu niektórych ran nie da się załagodzić, a wszelkie próby tylko go wzmagają.

 Trudno jest odmawiać komuś, kto zna zbyt wiele twoich sekretów.

 Życie jest trudne. Bywa jeszcze trudniejsze, kiedy jesteś durniem.

 Powiedz mi, jakie masz maski, a powiem ci, jaką masz twarz.

 Jest we mnie teraz coś, pomyślał, co w każdej chwili może wybuchnąć łzami.

 O tym, co jest prawdziwe, a co nie, każdy musi zdecydować we własnym sercu i serce każdemu podpowie.

 Miłość prowadzi do szaleństwa, tak samo jak brak miłości.

 A teraz mnie pocałuj, chciałabym wiedzieć, czy twój zarost kłuje.

 Żyjemy długo, bardzo długo i pracowicie, w przerwach pomiędzy intensywnymi momentami największego smutku – i także największej radości, żyjemy w ekstatycznych momentach,
lecz pomiędzy nimi trwają epickie przerwy.
W życiu najwięcej jest właśnie tych przerw, które, spragnione może następnej epifanii, lękające się następnej klęski, rozpościerają się między wielkimi i rzadkimi momentami jak łagodny płaskowyż, w wysokich górach. Póki znajdujemy się na płaskowyżu nie umiemy nigdy zgadnąć, co jeszcze się wydarzy, co przyniesie następne gwałtowne uderzenie życia. Nieraz myślimy, że nic się już nie wydarzy, że smutek nigdy się nie skończy. Ale na ogół mylimy się – zawsze przychodzi następny wstrząs,
czasem też następna radość. Zawsze przychodzi
kolejny rozdział, a w nim ukryte skarby –
żyjemy w chwili i w trwaniu.