Wszyscy jesteśmy sierotami. Sierotami burzy.

 
<3

  Poezja to choroba świata, gorączka rzeczywistości.

 Życie to pociąg, który nie przystaje na żadnej stacji. Albo wsiada się w biegu, albo się patrzy, jak przejeżdża obok, a nie ma większej tragedii jak stacja widmo.

 Gdy dusza otrząsa się z ciała - jaka ulga.

 Kobieta, która publicznie się rozbiera, przypomina mi reżysera filmu kryminalnego, który na wstępie zdradza rozwiązanie.

 Czy można kogoś pokochać zanim się go zobaczy?

 Na tym świecie cieni i świateł wszyscy, każdy z nas, musimy odnaleźć swoją własną drogę.

 Matematyka nie posiada symboli na mętne myśli.

 Zarzuty można odeprzeć, pretensje zbagatelizować, za obrazę przeprosić.
Na obojętność jednak nie ma rady.

 Gdy nie wiesz, do którego portu płyniesz, żaden wiatr nie jest dobry.