[...] szczęście jest egoistyczne i obywa się bez obcych.

 Jedyny sposób, aby wygrać z mężczyzną, to traktować go naprawdę paskudnie.

 Wszystko było przeczekiwaniem, a ja myślałam, że jest życiem.

 Świat nie jest okropny, ale jest pełen okropnych ludzi.

 Nieumarli są ludźmi nieszczęśliwymi.

 Chodzi o to, że musi coś przecież istnieć. Jakaś granica, za którą nie wolno przejść,
za którą przestaje się być sobą.

 Jakoś to będzie,
bo jeszcze tak nie było,
żeby jakoś nie było.

 - Dobrze. Nie ufasz mu, prawda?
- Nikomu nie ufam. Ani jemu. Ani tobie. Nikomu.
- To może uda ci się pozostać przy życiu.

 Opłacz i zachowaj w pamięci.
Ale żyj tu i teraz.

 Świadomość śmierci pobudza do życia.

 Lisbeth Salander nienawidzi mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet.