(...) jak to 'dziwnego'? Przecież w ETAP-ie wszystko jest dziwne.

 Ludzie powinni najpierw wiedzieć o sobie wszystko, a dopiero potem tak bardzo się pokochać.

 Nie miałam w sobie nigdy cech zdobywcy, przeciwnie - zawsze sama chciałam być twierdzą.

 Już się nie boję ciemności i umarłych. To żywi są straszni, dosłownie budzą strach.

 Wielkie skrzydła porozwijać, lecieć, a nie dać się mijać.

 Karty rozdaje los, ale my nimi gramy.

 Człowiek z epoki katastrof nie ma własnego losu, nie ma charakteru, nie ma własnych myśli.

 Pasja i zadowolenie idą ze sobą w parze, a bez nich każde szczęście jest chwilowe, nie ma bowiem bodźca który by je podtrzymywał.

 Im więcej widzę,
tym mniej rzeczy
jestem pewien.

 Rozpacz i miłość są zrośnięte, jedno nie występuje bez drugiego.

 Może ty mi rozwaliłeś świat. A nie wiem, co mógłbym zbudować na jego miejsce.