Człowieku, nie bądź takim materialistą, trzeba się wyluzować.

 Normalność to dar, a nawet przywilej.

 Późną nocą, kiedy Bóg wydaje się tylko kosmicznym żartem i nie ma nikogo, kto by wysłuchał naszych zwierzeń, czyż wszyscy nie potrzebujemy kogoś bliskiego?

 Tak już jest w życiu,
że największą przyjemność
musi zawsze popsuć coś przykrego!

 Serce milczy, a instynkt podpowiada mi, że powinnam się zwinąć na łóżku w kłębek i rozpłakać.

 Byli tacy, co rodzili się.
Byli tacy, co umierali.
Byli też i tacy, którym to było mało.

 Dorastając uczymy się, że nie należy przesadzać ze szczerością. Że czasami, lepiej skłamać, niż kłuć prawdą w oczy.

 Rzeczywistym staję się to, co człowiek chce, by rzeczywistym było.

 Brakuje im wyobraźni i odrobiny szaleństwa. Dlatego życie traktują zbyt serio i boją się wszystkiego, co nieznane i niezbadane. Dorośli rzadko idą nowym, własnym szlakiem.

 Serce kłamie, a głowa nas zwodzi. Jedynie oczy widzą prawdę. Patrz oczyma. Słuchaj uszami. Wąchaj nosem i czuj przez skórę. Potem dopiero myśl. W ten sposób poznasz prawdę.

 Wdzięczność ma krótką pamięć.