Kiedy ludzie cię kochają, ufają ci.

 Odległość jest jak wiatr. Gasi małe płomienie, roznieca te wielkie.

 Jedyne opowiadanie, jakie warto napisać, to krzyk, strzał, wrzask. Opowiadanie powinno złamać czytelnikowi serce.

 Żaden problem nie jest zbyt duży, żeby go nie można było pogorszyć biadoleniem.

 Zobaczyć osobę, którą się kocha, choćby na krótko, jest już szczęściem.

 Kto kocha, nie potrzebuje nigdy mówić: przepraszam.

 (...) słowa mogą ranić mocniej niż nóż.

 Płacz, gdy chce ci się płakać. Śmiej, gdy chce ci się śmiać. Gdy twarz napuchnie ci od łez, ja zaleję się łzami, by moja napuchła bardziej. Kiedy ze śmiechu rozboli cię brzuch, ja będę się śmiał jeszcze głośniej. Bo tak powinno być. Lepiej nadszarpnąć swoją reputację i żyć będąc sobą, niż odrzucić siebie i umrzeć nieskażoną.

 Jakże tu żyć z czułym sercem na takim świecie.

 Ludzie będą zawsze dla ciebie źli, jeżeli konieczność nie zmusi ich do tego, by byli dobrzy.

 Jak się zna kogoś całe życie, to można zobaczyć go nawet w ciemności.