Przypomniało mi się to w samą nie porę.
Żyjemy dla ksiąg. Słodkie posłannictwo na tym świecie wydanym na pastwę nieładu i skazanym na upadek.
Nauczmy się okazywać przyjaźń człowiekowi, kiedy żyje, a nie, kiedy już umrze.
Łudzi się jeszcze, że ludzie są sobie wierni, a miłosne przysięgi wieczne.
Były to lata, kiedy dojrzewało się szybko, a dzieci, które ledwo odrosły od ziemi, miały już spojrzenie starych ludzi.
Jaki sens ma życie, jeśli nie można go z kimś dzielić?
Nienawidzę tych, którzy
sprawiają, że odczuwam
strach...
Jego słowa były dla mnie niczym sąd ostateczny. Wyrok z ręki kogoś bliskiego.
Nie słychać, jak ludzie myślą o sobie. Jak w myślach ratują ukochanych. Jak przychylają im nieba, sobie skąpiąc powietrza.
Nie wzdychaj do księżyca. Sięgnij po niego.
