Ciężka sakiewka czyni serce lekkomyślnym.

 Krótki wiersz o niespełnionej miłości

chodź
przepłyniemy sobie
przez palce

 Należę do ludzi, których kocham.

 Wielki strach cofa nas do zachowań z dzieciństwa.

 (...) z każdym upływającym dniem pamięć o tym, kim kiedyś byłem, bladła coraz bardziej.

 Nie, nie wierzę w „możliwość szczęścia”, wierzę w spokój. Z tej przyczyny unikam tego, co mnie irytuje. Jestem aspołeczny. Więc uciekam od społeczeństwa. Wychodzi mi to na dobre.

 Człowiek jest wielki w swych postanowieniach, ale słaby w ich wykonaniu.

 Wielokrotnie od myślenia robiłem się smutny, a od działania nigdy.

 Jedno silne uderzenie i wojna się skończy.

 Zawsze można uciec z więzienia. Ale z wolności?

 Bywa że ludzie zamiast wyjaśniać ze sobą pewne rzeczy, wolą się rozstać. Mówią, dziękuję za współpracę, następny czy następna, proszę. Nie zdajemy sobie wszyscy sprawy z tego, że nierozwiązane w jednym związku problemy wcześniej czy później pojawią się w nowym związku. Tak jest ze strachem, niemożnością wyartykułowania uczuć, z zazdrością, z milionem innych rzeczy. One nie należą do naszego partnera, tylko do nas. Są naszą własnością i dopóki nie zrozumiemy, że gdziekolwiek uciekniemy, przeprowadzimy się, przeniesiemy ten bagaż ze sobą. Nawet dobrze ukryty, kiedyś przypomni o sobie, najczęściej w najmniej oczekiwanym momencie.