Nieoczekiwane propozycje podróży są lekcjami tańca udzielanymi nam przez Boga.

 To niewiarygodne, jak można czuć się szczęśliwą przez tyle lat, mimo tylu kłótni, tylu upierdliwości i tak naprawdę, kurwa, nie wiedzieć, czy to miłość czy nie.

 Zawsze trudno jest uwierzyć, że straszne rzeczy zdarzają się naprawdę. Nie wierzymy w to nawet po latach.

 Czuję się mniej więcej tak,
jak ktoś, kto bujał w obłokach i nagle spadł.

 Zakłada się, że miejsca, w których żyjemy, w końcu upodabniają się do nas.

 ... nie wychodząc stąd, raczej trudno będzie wam znów tu przyjść.

 Może się jeszcze okaże, że Bóg istnieje, a ja o niczym nie wiem.

 Lepiej się rozstać. W każdej sprawie ludzkiej istnieje krąg, którego nie powinno się przekraczać. Lepiej odejść i ocalić chociażby wspomnienia. Szacunek. Godność. To mimo wszystko nie są takie głupie sprawy, jakby się zdawało.

 Niestety, ludzie wierzą w Boga, a nie słuchają jego słów...

 Chodź, połóż się obok, zresztą, po co się kochać, chcę cię rozebrać do naga, patrzeć na twoje piersi i biodra, jak skóra napina się na kostkach, jak bieleje ci i czerwienieje na zmianę splot słoneczny. Zresztą, chodź się kochać.

 Nie jestem przyzwyczajony do tego, że mnie kochasz.