Choćby i najtęższa zima – tylko do wiosny trzyma.

 Na skutek klęsk i nieszczęść, które na mnie spadły, zostałam wiedźmą.

 W końcu o wiele bezpieczniej być tchórzem. I o wiele wygodniej.

 A przecież kochałam, tak mocno, że byłam gotowa umrzeć dla idei.

 Czuję się mniej więcej tak, jak ktoś, kto bujał w obłokach i nagle spadł.

 -przypominasz mi coś, kiedy patrzę na ciebie. -coś przykrego? -coś, o czym nie chcę pamiętać. -co? -życie.

 Sięgaj aż do gwiazd swoimi marzeniami i pragnieniami.

 A mężczyźni to dranie. Każdy tylko patrzy, żeby uwieść i wykorzystać.

 Już nie rozumiem nic, już nic nie kumam,
już nie umiem żyć, nie umiem być,
już nie umiem czuwać, już nie umiem nic.

 Wszystkie aspekty ludzkiej natury powinny być nie tylko mile widziane, ale witane z radością czy wręcz celebrowane. Już dość walki o przetrwanie. Nadszedł czas radości i tańca. Wszystko, czym jesteśmy, jest piękne. Nie tylko się z tym pogódźmy, ale dostrzeżmy jakie to fantastyczne i niezwykłe.

 -Nie jestem patentowanym idiotą.
-Brak patentu nie dowodzi inteligencji.