
Zabawne, że prawie zawsze mamy czas, by wciąż i wciąż ...
Zabawne, że prawie zawsze mamy czas, by wciąż i wciąż poprawiać swoje błędy.
Człowiek jest niewolnikiem tego, co mówi, i panem tego, co przemilczy.
Nieobecność nie oznacza przecież zapomnienia.
Dzięki gwiazdom czułam się jak normalny człowiek.
Oczywiście zapomniałem, że gdzie diabeł nie może, tam Georgine pośle.
Obejmuję ją. Jest mi niezręcznie i od razu czuję, że jestem gdzieś, gdzie nie pasuję.
On długo patrzył jej w oczy, a potem przyciągnął czule do siebie i pocałował. Długi, namiętny pocałunek powiedział więcej niż wszelkie wyjaśnienia.
Musisz bardzo oddalić się od ludzi, zanim zaczniesz właściwie słuchać.
[...] bo sprawiedliwość to tępy nóż. I jako filozofia, i jako sędzia.
Nawet najnormalniejszy człowiek zaledwie wisi na śliskim sznurze normalności. Obwody normalności wbudowano w ludzkie zwierzę wyjątkowo niedbale.
Gdzie się kończy normalne, a zaczyna nienormalne?