(...) w chorobie nie ma chwały. Nie ma żadnego sensu. ...

 Przed człowiekiem schronić się można tylko w objęciach drugiego człowieka.

 Prawda cię wyzwoli ale wcześniej unieszczęśliwi.

 Pozwoliłaś mi się wprawdzie pocałować, ale nigdy mi nie ufałaś.

 Tego, co najlepsze i najpiękniejsze na świecie, nie można zobaczyć, a nawet dotknąć; trzeba to poczuć sercem.

 Jestem zmęczony i nie mam ochoty strasznie za czymś tęsknić.

 Zawiedzione nadzieje rodzą wielki ból.

 Chleb otrzymywany z łaski jest bardzo gorzki.

 Wielkie to brzemię sam dla siebie człowiek.

 Wybiera się przyjaciół, rodziny się nie wybiera.

 Mówią, że nadzieja umiera przedostatnia. Dłużej przeżywa tylko czarny humor.