Musisz pokonać wszystkie swoje słabości.

 Życie to jeden wielki, śmierdzący bajzel i na tym polega jego piękno.

 Istnieje cel, ale nie ma drogi: to co nazywamy drogą, jest wahaniem.

 Uczucia, które wzbudza pan we mnie, milordzie, są dalece niestosowne.

 Nadzieja, ten ptak w klatce, który nigdy nie umiera, wyrwała się na wolność.

 Przyznajmy to sobie szczerze – każda z nas setki razy robiła dobrą minę do złej gry – żeby kogoś nie urazić, nie zniechęcić do siebie, nie przestraszyć. Nie obciążać swoimi problemami, nie zwracać na siebie uwagi. Ale pamiętaj – też masz prawo nie wyrabiać. Nie mieć siły. Mieć dość. Masz prawo do chwili słabości. Do tego, żeby Cię ktoś przytulił, zamiast ponownie strzelić Ci w twarz.

 Ale czasem po prostu chcemy udowodnić, że nie boimy się ciemności. Nawet jeżeli jest inaczej.

 Wszystkie chwile świata padają trupem, bo właśnie się ocknęły i zrozumiały, że nigdy nie będą takie ważne jak ta.

 Sztuka nigdy nie bierze się ze szczęścia.

 Czas robi za ciałem to samo co głupota z duszą.

 To co dla jednych jest defektem, dla innych stanowi kulturę życia.