Tylko w pochłaniającej wszystko pustce samotności, w ciemnościach zacierających kontury świata zewnętrznego można odczuć, że się jest sobą aż do granic zwątpienia [...].
To chyba leży w ludzkiej naturze: chcemy tego, czego nie możemy mieć
Aby być niezastąpionym, zawsze trzeba być odmiennym.
Żeby dać, trzeba mać.
Łatwe jest zejście do piekieł.
Nie burzy się czegoś, co pragnie się mieć w przyszłości.
Do swoich snów człowiek dopiero przez cierpienie dorasta.
Kiedy dorośniesz i zostaniesz pisarką, będzie ci się zdawało, że wymyślasz książki, ale one wszystkie gdzieś tam będą prawdziwe.
Czyż nie jest to przywarą raczej wrodzoną wszystkim ludziom, którzy pospolicie lubią mówić i zdania swoje dawać o tym, co najmniej rozumieją?
Czyż życie - życie uczuciowe zwłaszcza - nie bywa otchłanią sprzeczności.
Bezmyślność zabija. Innych.
