Bywają wielkie zbrodnie na świecie, ale chyba największą jest zabić ...

 Wykąpmy się jeszcze raz w tych spranych gestach, kawałach i docinkach, wypijmy jeszcze kilkadziesiąt ślepych bruderszaftów, by następnego dnia po południu, umyci i ogoleni, ze zmiażdżoną głową, po czterech kawach stawić czoło dojrzałości.

 Nie, nie żałuję niczego, poza tym, że się urodziłem: zawsze uważałem, że umieranie to rzecz nużąca i długa.

 Czas nie potrzebuje żadnego zakamarka, żadnej szczeliny, by posiąść i zniszczyć duszę oraz ciało. Drogocenny czas, który pociągnął już za sobą tyle istnień. Ludzie rzadko się nad nim zastanawiają. Mają o nim bardzo mgliste wyobrażenie, relatywne i subiektywne zarazem. A przecież czas jest jak najbardziej rzeczywisty, ku niezadowoleniu badaczy atomu i przestrzeni, którzy mnożyli się w trakcie kończącego się właśnie dwudziestego wieku. Jest namacalny bardziej niż jakakolwiek istota; widziałem już, jakie przywdziewa stroje i przybiera oblicza. Widziałem też jak zabija.

 Jestem jak przesadzona roślina, której korzenie zostały na starym miejscu.

 Uświadamiam sobie nagle, że umieranie jest proste. To życie jest trudne.

 Nigdy nie pozwalaj nikomu spoza rodziny wiedzieć, co myślisz.

 W prawdziwym życiu, w odróżnieniu od fikcji, nic nie jest tym, czym się wydaje...

 Czuje się jak człowiek, który na próżno żył.

 Tylko przygotowując się na śmierć, możesz prawdziwie żyć.

 Sami będziemy kierować naszym światem, bo to jest nasz świat.