Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje.

 Wiem, wiem, to trudne, jednako trzeba wziąć się w garść, żeby żyć, choć nie ma po co.

 Trzeba umieć milczeć o tym samym, a nie tylko o tym samym mówić.

 Sens istnieje. Tylko jest ukryty przed nami. Ukryty zbyt dobrze.

 Stoję, wahając się, co mam
wprzódy czynić. I nic nie czynię.

 Nie ma dokumentu, więc nie ma i człowieka.

 Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje.

 I byłoby to wszystko śmieszne, gdyby nie było takie smutne.

 W miłości urzeczywistnia się paradoks, że dwie istoty stają się jedną, pozostając mimo to dwiema osobami.

 Dla większości ludzi niedowierzanie w jedną rzecz opiera się na ślepej wierze w inną.

 Może prawdziwe uczucie to nie nagły płomień, trzęsienie ziemi. Może wystarczy dotknięcie dłoni, silny uścisk ramion, łagodny głos. I może nie od razu zmienia świat, a jedynie dwa życia na lepsze, trochę spokojniejsze i nie tak strasznie samotne.