Prawdziwy przyjaciel nie potrafi użalać się nad Tobą.

 I wiesz, kiedy kochała, to jakby od tego stawała się wyniosła i niedosięgła, stawała się królewska i okrutna. W tej nędzarce było coś, co kazało ją uwielbiać. Od miłości robiła się piękna - tą pięknością, która onieśmiela i zasmuca.

 – Powiedz mi, jak mnie kochasz.
– Powiem.
– Więc?
– Kocham cię w słońcu. I przy blasku świecy.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie –
nawet wtedy gdy ci łyżka spadnie.

 Żeby chronić siebie i to, co kochamy, walczymy jak bestie.

 W jakiś dziwny sposób cierpienie dodaje smaku i intensywności, wzmaga pragnienie.

 Pełno na ziemi ludzi, co nie zasługują by do nich mówić.

 Znowu wszystko było kompletnie rzeczywiste, czyli kompletnie beznadziejne.

 Garbaty nigdy nie widzi swojego garbu.

 Kogo widzimy, kiedy widzimy samych siebie?

 Ciężko jest kochać w milczeniu.

 Nie powinnaś czynić obietnic, których nie jesteś w stanie spełnić.