Ból czyni cię silnym. Strata czyni cię potężnym.

 Nienawidzę tulipanów. Są zbyt piękne, kiedy są żywe, i wyglądają strasznie martwo, kiedy zwiędną. Ale tak naprawdę to nienawidzę ich dlatego, że wiem, jak smakują. W czasie wojny, pod koniec, gdy niczego już nie było, jedliśmy je, jedliśmy cebulki tulipanów.

 W ostateczności wszystko sprowadza się do czerni i bieli – do dychotomii: dobro i zło.

 Prawdziwy przyjaciel jest kimś, kto wierzy w ciebie kiedy ty przestajesz.

 Dla umysłu ludzkiego nie ma nic bardziej bolesnego jak ten stan głuchego zastoju i bezsilnej pewności, który następuje po krytycznym momencie napięcia uczuć spowodowanego przez szereg szybko po sobie następujących wypadków i który odbiera duszy zarówno nadzieję, jak i obawę.

 Jej ciche „dzień dobry” zabrzmiało jak „przepraszam, że żyję”.

 Większość ludzi ma tyle szczęścia, na ile sobie pozwoli.

 [...] nie rozumiesz, czym jest przyjaźń lub wrogość. Lubisz wszystkich, to znaczy, że wszyscy są ci obojętni.

 Wydaje nam się że rozumiemy słowa piosenki, ale tym, co naprawdę każe nam w nią wierzyć lub nie, jest muzyka.

 Cześć, słonko, strasznie za tobą tęskniłem.

 Pewne rzeczy nigdy nie umierają;
one cichną na jakiś czas, ale nigdy nie umierają.