Dopóki idzie dobrze, nie pytasz.

 Śmierć nie jest okrutna czy straszna, ona jedynie otwiera drzwi, za którymi nic nie ma.

 Młodość już taka jest, sama ustala granice wytrzymałości, nie pytając, czy ciało to zniesie. A ciało zawsze znosi.

 Przyjaźń ma cienie i blaski.

 Nowe nie może uchodzić za stare, a coś, co zostało zniszczone, nie będzie już całe.

 Przymykając oczy, postanawiała, że teraz będzie już inna. Że będzie "dobra".

 Przecież wszystko kiedyś zniknie. Wszyscy żyjemy, idąc naprzód. Większość rzeczy, które nas otaczają, znika wraz z naszym przesuwaniem się. Nie ma na to rady. Kiedy nadchodzi czas, znikają.

 Autor staje się stary dopiero wtedy, kiedy już nie przemawia do młodych.

 Siłę i piękno miłości mierzy się tym, na jak długo pozostaną w naszej pamięci.

 Nie ma żadnej podróży, co cie choć trochę nie zmieni.

 Za każdym razem kiedy zabijasz, umiera część ciebie.