Losy jednak łączą się w sposób,którego nie rozumiemy

 Nikt z nas nie jest całkowicie dobry. Ani całkowicie zły.

 Pająk uwiązł w swej sieci. Najpierw tka delikatną, gęsta pajęczynę, a potem robi błędny krok i łapie się we własne sidła.

 - I jak się czujesz?
- Lepiej.
- Naprawdę? Lepiej?
- Lepiej nie pytaj.

 Myślałam o tym, jak bardzo jesteśmy zapisani w innych ludziach i nigdy naprawdę nie wiemy, kiedy ktoś nas odczyta, wydobędzie na powierzchnię albo spróbuje zatrzeć, tak jak ściera się z mebli kurz.

 Czego oczy nie widzą, o to serce nie boli, czego uszy nie słyszą, to ich nie oburza.

 Jakże trudno na tym świecie człowiekowi zrozumieć drugiego człowieka.

 Gdzie jest wola, jest i wyjście.

 Co ma być to będzie, a jak już będzie to trzeba się z tym zmierzyć.

 Ludzie kochają zwycięzcę. Podziwiają go. Zachwycają się nim, więcej, wielbią. Opisują go, używając słów takich jak bohater, odwaga i wytrwałość. Garną do niego, chcą go dotykać. Pragną być tacy, jak on. Ale dlaczego? Jakie cechy zwycięzcy chcemy naśladować? Jego zaślepioną pogoń za czczą chwałą? Jego rozdętą samolubną obsesję, by zawiesić na szyi kawałek metalu? Gotowość poświęcenia wszystkiego,
w tym ludzi, żeby w imię zdobycia tandetnej statuetki być lepszym od innych na sztucznej nawierzchni? Dlaczego oklaskujemy ten egoizm,
tę miłość własną

 Pokazała mi emocje, nauczyła być człowiekiem.