Wojownik. Gdyby zabito go tego wieczora, przynajmniej umarłby żywy.

 „Moje napady szału ją przerażały. Przestała mi się zwierzać. Ostatniej nocy nie wytrzymałem, chwyciłem ją za ramiona i potrząsałem nią z całej siły. Pobladła,wyglądała, jakby miała się za chwilę pokruszyć. „Dlaczego płaczesz?!” „Nie mogę znieść twojej rozpaczy, twojego szlochu. Nie wytrzymam tego dłużej!”. Byłem wściekły, że zostawia mi tylko swoje ciało, że coraz mniej wiem o jej myślach, że zamyka przede mną duszę. Chciałem wejść w jej głowę. Chciałem, żeby myślała tylko o mnie. „Chodź, dam ci rozkosz” – szeptałem jej do ucha – „Dam ci zapomnienie”. „Dam ci niebo”. Nie broniła się (...)”

 Dla umysłu ludzkiego nie ma nic bardziej bolesnego jak ten stan głuchego zastoju i bezsilnej pewności, który następuje po krytycznym momencie napięcia uczuć spowodowanego przez szereg szybko po sobie następujących wypadków i który odbiera duszy zarówno nadzieję, jak i obawę.

 Prawdziwa miłość oznacza, że zależy ci na szczęściu drugiego człowieka bardziej niż na własnym, bez względu na to, przed jak bolesnymi wyborami stajesz.

 Nie wierzę w wieczną szczęśliwość, wierzę w szczęśliwe momenty.

 Pustynię upiększa to,
że gdzieś w sobie kryje studnię.

 Prawda zawsze jest w oczach.
I często w głosie, ale trzeba słuchać uważnie.

 Jeżeli przynajmniej śnisz,
żeby mnie pokonać,
lepiej, żebyś się obudził i przeprosił.

 Zawsze bardziej boli stracić coś, co się miało, niż od początku tego nie mieć.

 Żyje się tylko raz, ale jeśli zrobisz to właściwie, to jeden raz wystarczy...

 Gwiazdy są jak obłok, jak lśniąca tkanina, nie można patrzeć na nie z osobna.