Żeby dać, trzeba mać.

 Widocznie jednak moje życie nie było dostatecznie ciekawe, by ktoś chciał je ze mną dzielić.

 Wieczność jest bardzo nudna, szczególnie pod koniec.

 Wariuje się wyłącznie z samotności. Póki jest przy tobie ktoś, kto widzi to, co ty, słyszy to, co ty, nie postradasz zmysłów.

 Umysły, charaktery, dusze - im człowiek dłużej żyje, tym wyraźniej widzi jak się od siebie różnią.

 Ludzie słyszą to, co chcą usłyszeć.

 Wspomnienia zazwyczaj przypominają odtwarzanie filmu DVD i nie mają związku z pomieszczeniem, w którym się znajdujemy.

 Życie jest brutalne i nie zna taryfy ulgowej.

 To dziwne: zaglądać do jej umysłu, nie mogąc jej przy tym zobaczyć.

 Ludzie - marzenia, lęki i nadzieje.

 Nie zawsze chcę wiedzieć dokąd podążam.