Idziesz albo umierasz, taki jest morał tej opowiastki.

 Nie do wiary, jak zmienia się człowiek kiedy się uśmiecha.

 W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy samotni.

 Wojnę bez inwazji wojsk, bez wrogich samolotów na niebie nosisz stale w sobie.

 Ale aniołowi zwykły prostak nie powinien łamać serca.

 Okłamujemy się, żeby nie płakać.

 Absurdem jest dzielić ludzi na dobrych i złych. Ludzie są tylko czarujący i nudni.

 Mówimy o Polsce.
Tam nic i nigdy nie jest normalne.

 Im lepszy płot, tym lepsi sąsiedzi.

 Żyliśmy razem, nienawidziliśmy i kochaliśmy razem, razem przelewaliśmy krew...

 Warszawa to duże miasto, z dużą ilością pokus, ale myślę, że życie sportowca nie pozwala na to, żeby je jakoś w pełni wykorzystać.