W moim upadku do piekła znalazłam kawałek raju.

 Drogę wytycza się idąc.

 Doskonale to wiem, dzielimy przecież ten sam ból. Tak się właśnie dzieje, gdy ludzie stają się jednością: od tej pory dzielą się nie tylko miłością. Wspólny jest także ich ból, smutek, rozpacz.

 Pomoc może nadejść z najmniej oczekiwanej strony...

 Był to lęk nieistnienia, strach niebytu, niepokój nieżycia, obawa nierzeczywistości.

 Miłość jest tym, za czym najbardziej tęsknimy i co najbardziej chcielibyśmy ofiarować.

 Nie muszę pytać o strach. Znam strach.Strach to uczucie, które odrzuca i wyklucza zmianę.

 Kilka stron w bucie również unosi głowę.

 Oczy pokazują wszystko.

 Żadnej paniki na Titanicu.

 Niech zstąpi Duch Twój!
Niech zstąpi Duch Twój!
I odnowi oblicze ziemi. Tej ziemi!