Ludzie płaczą nad ścierniskiem przyszłości, a nie widzą pełnych stodół ...

 Jestem rozdrażniona, mam chęć szorować kamieniem po szybie.

 Była ogniem. Była ciemnością. Była pyłem, krwią i cieniem.

 Wtedy pozwoliła m odejść. Teraz każdego dnia musi robić to wciąż od nowa, bez końca.

 Dobrzy są ludzie starzy, a ubrania – nowe.

 Nigdy nie jestem poważniejszy niż wtedy,kiedy żartuję.

 Czasami musimy ludzi ranić, by się nie rozpaść. Ale musimy robić to z miłością i tyle.

 Pieniądze wcale nie są najważniejsze, ale pod warunkiem, że się je ma.

 Wspomnienia są gorsze niż kule.

 Ta cisza nie była milczeniem, a tym bardziej nie była spokojem.

 Lecz tak właśnie bywa z czynami, które obracają koła świata: dokonują ich małe ręce, na małych spada ten obowiązek, gdy oczy wielkich zwrócone są w inna stronę.