Każdy gdzieś jest, prawda?

 Miłość to raptem słowo. Słowo z kina,
z książki, z kolorowego pisma. Tak wielu
ludzi wierzy, że wystarczy je wypowiedzieć
i już będzie dobrze, bo ono uleczy, uratuje,
oczyści. A to tylko słowo. Łatwo je wypowiedzieć,
równie łatwo unieważnić. Ale spróbuj je
przekształcić w prawdziwe, trwałe uczucie,
zmień je w ściany domu, który stać będzie
latami, niczym niezagrożony i da ci szczęście,
bezpieczeństwo, poczucie sensu i radości z
każdej spędzonej wspólnie chwili. To jest
trudne, a często niemożliwe.
Niewielu to umie. Naucz się tego.

 Szczęśliwa codzienność też istnieje, nawet jeżeli jest tylko codziennością.

 Zawsze znajdą się ludzie skłonni wierzyć w to, co mają do powiedzenia złe języki.

 Zgryźliwość kojarzy mi się z radością, która źle skończyła.

 Wojnę bez inwazji wojsk, bez wrogich samolotów na niebie nosisz stale w sobie.

 Mieli szczęśliwe chwile, nawet sporo, ale coraz trudnej było mu o nich pamiętać. Została tylko nieustająca harówka i ciągły wysiłek by przetrwać.

 Nie ma zgody na brak zgody.

 Istnieją ludzie, którzy uciekają przed miłością i odnajdują schronienie w osamotnieniu.

 Młodość jest potwornie ciężkim przypadkiem i chyba nie ma nikogo, kto by z tego wyszedł bez powikłań.

 Ludzie są gotowi wierzyć
we wszystko, tylko nie w prawdę.