Zakończenie to najlepsza część każdej historii.

 Umierałem. Jak wszyscy inni żyjący na tym świecie.

 Tak wiele potrafimy zazdrościć ludziom, choćby urody, wiedzy. To smutne, bo w gruncie rzeczy nie doceniamy tego, co mamy.

 Gdyby przyroda przeznaczyła człowieka
do szczęścia, nie dałaby mu rozumu.

 Trafiło się ślepej kurze ziarno.

 Póty dzban wodę nosi, póki się ucho nie urwie.

 To nie jest nasz dom, Zunairo. Nasz dom, w którym stworzyliśmy sobie swój świat, został zmieciony wybuchem pocisku.
Tu jest tylko schronienie. Nie chciałbym, żeby stało się naszym grobem. Straciliśmy nasze dobra, nie traćmy jednak naszych dobrych nawyków. Jedynym sposobem walki, jaki nam pozostał, by nie poddać się tyranii i barbarzyństwu, to strzec tego, co dało nam nasze wychowanie
i wykształcenie. Zostaliśmy wychowani na ludzkie istoty z uwzględnieniem tego,
co w nas boskie, i tego, co śmiertelne.

 Uświadamiam sobie nagle, że umieranie jest proste. To życie jest trudne.

 Nie podoba mi się wyniosłość, nie podobają mi się ludzie, którzy stawiają siebie wyżej od innych. Mam ochotę dać im rubla i powiedzieć: jak się dowiesz, ile jesteś wart, to wrócisz i oddasz resztę.

 To marzenia dają nam siłę, by iść dalej.

 Człowiek ma cenę.