[...] odchodzimy z tego świata, kiedy brak nam już łez.

 Człowiek jest tyle wart, ile jest w stanie kochać.

 Przestałem marzyć.
A gdy człowiek przestaje marzyć - umiera.

 Nie ma takich chwil, gdy nic się nie dzieje.

 Osoba pogrążona we śnie sądzi, że poczuje się lepiej, jeśli zmieni się ktoś inny.

 Ludzie znają dziś cenę wszystkiego, nie znają wartości niczego.

 Niesamowite jak paradoksalnie układa się życie:
najpierw bardzo czegoś pragniesz i nie możesz
się doczekać, a potem, kiedy jest już po wszystkim,
marzysz tylko o tym, by cofnąć czas i wrócić do dni,
gdy wszystko było po staremu.

 Świat nie jest bezpiecznym miejscem.

 Lecz choćby oczy jej były na niebie, a owe gwiazdy w oprawie jej oczu, blask jej oblicza zawstydziłby gwiazdy.

 Bo wojna, unicestwiając miliony ludzkich istnień, udowodniła paradoksalnie, że właśnie ludzkie życie jest największą wartością.

 Zawsze można coś zmienić.
Nawet jeśli wydaje się to niemożliwe.